Białoruskie państwowe muzeum ludowej architektury drewnianej i dawnego życia codziennego to skansen, który daje odwiedzającym zupełnie niepowtarzalną okazję zanurzenia się w klimat minionych stuleci i zapoznania się z tradycyjną białoruską architekturą XVIII i XIX wieków, a także z życiem Białorusinów na przełomie XIX i XX wieków. Muzeum to jest szeroko znane wśród Białorusinów pod nazwą „Stroczyca”, choć w oficjalnej nazwie muzeum nawet to słowo nie brzmi. Faktem jest, że Białoruskie państwowe muzeum ludowej architektury drewnianej i stylu życia wiejskiego znajduje się między miejscowościami Stroczyca i Ozierce. Obie te wsie znajdują się w powiecie Mińskim obwodu Mińskiego na Białorusi. Geograficznie większość ekspozycji muzeum znajduje się bliżej wsi Stroczyca, ale muzeum jest oddzielone od tej wioski rzeką Ptycz. Dlatego wejście do muzeum odbywa się tylko od strony miejscowości Ozierce.
Białoruskie państwowe muzeum ludowej architektury drewnianej i dawnego życia codziennego powstało w pobliżu wsi Stroczyca w 1976 roku. To skansen, który prezentuje przykłady ludowej architektury drewnianej z różnych regionów Białorusi. Wszystkie zabytki architektoniczne w muzeum to autentyczne stare drewniane budynki, które zostały przywiezione z różnych części Białorusi, zebrane na terenie muzeum i starannie odrestaurowane. Wśród zabytków architektury prezentowanych w muzeum znajduje się kilka kościołów (unicki, prawosławny, katolicki), wiele domów chłopskich i kilka młynów. Znajduje się tu również szkoła, kaplica, dzwonnica, folwark, łaźnia, karczma oraz wiele budynków gospodarczych i przemysłowych o różnym profilu i przeznaczeniu. Kościoły prezentowane w muzeum zostały zbudowane w XVIII wieku. Pozostałe zabytki architektoniczne zostały pierwotnie zbudowane w XIX wieku, a pojedyncze budynki pochodzą z początku XX wieku.
Łącznie ekspozycja muzeum zawiera ponad 25 zabytków białoruskiej ludowej architektury drewnianej XVIII - początku XX wieku. Jednocześnie w zabytkach odrestaurowano tradycyjne wnętrza z zachowaniem wysokiej jakości i historycznej poprawności. We wnętrzach budynków znajdują się kompletne zestawy dopasowanych mebli, a także zabytkowe artykuły gospodarstwa domowego i narzędzia. Ekspozycja muzeum opiera się na utworzeniu odrębnych działów zgodnie z warunkowym podziałem terytorium Republiki Białoruś na sześć regionów historyczno-etnograficznych: Centralna Białoruś, Obszar przy rzece Dniepr, Obszar jezior, Obszar przy rzece Niemen, Polesie Wschodnie i Polesie Zachodnie. Jednak w muzeum nadal funkcjonują tylko trzy sektory ekspozycyjne: „Centralna Białoruś”, „Obszar przy rzece Dniepr” i „Obszar jezior”. Każdy z tych sektorów to fragment typowej osady z końca XIX wieku z typową dla regionu zabudową. Ostateczny wygląd kompozycjom ekspozycyjnym nadają niewielkie formy architektoniczne, takie jak różnego rodzaju ogrodzenia, ławki i studnie, a także przestrzenie zielone. Ponadto na terenie muzeum znajduje się kilka dodatkowych wystaw. Jednocześnie trwają prace nad dalszym tworzeniem Białoruskiego państwowego muzeum architektury ludowej i stylu życia wiejskiego, planowana jest rozbudowa ekspozycji, istniejące zabytki utrzymane są w dobrym stanie.
Sektor ekspozycyjny „Centralna Białoruś” jest pierwszym, który spotyka zwiedzających i obejmuje największą liczbę różnych elementów (karczma, stodoła, kuźnia, kaplica, kościół unicki, szkoła, młyn oraz dwa rzędy chłopskich domów i budynków gospodarczych o liniowej strukturze dziedzińców i zagród). Następnym sektorem wystawienniczym jest „Obszar przy rzece Dniepr”. Sektor ten obejmuje kilka domów z budynkami gospodarczymi, cerkiew i młyn. Charakteryzuje się zwartą zabudową zamkniętą (wieńcową) zagród chłopskich, gdzie budynki mieszkalne i gospodarcze usytuowane są bardzo ciasno względem siebie wokół niewielkiego dziedzińca. Ostatnim sektorem wystawienniczym na drodze zwiedzających jest „Obszar jezior”. Sektor ten reprezentuje mała wioska i osobna pojedyncza osada z łaźnią - dwa charakterystyczne dla regionu typy osad. Jednocześnie we wsi znajduje się kilka domów z budynkami gospodarczymi, kościół katolicki z dzwonnicą i unikalny młyn o specjalnej podwójnej konstrukcji, który jest w stanie samodzielnie obracać się w kierunku wiatru.
Białoruskie państwowe muzeum architektury ludowej i dawnego życia codziennego znajduje się na terenie o bardzo ciekawym krajobrazie. Faktem jest, że warunkiem wstępnym lokalizacji sektorów wystawienniczych wewnątrz muzeum jest odzwierciedlenie naturalnych i geograficznych cech odpowiedniego regionu. Krajobraz muzeum przypomina miniaturową Białoruś. Są wysokie wzgórza, zielone łąki, pola, częste zagajniki i różnego rodzaju lasy, rzeka, w pobliżu jest nawet jezioro, ale nie jest to część muzeum, a brzegi rzeki w niektórych miejscach to małe bagna. Białoruskie państwowe muzeum architektury ludowej i stylu życia wiejskiego to doskonałe miejsce na wypoczynek i wybitne miejsce na weekendowy wyjazd turystyczny. Dzieje się tak z kilku powodów.
Po pierwsze, ekspozycja zgromadzona w tym muzeum jest wyjątkowa i jest w bardzo dobrym stanie. Na Białorusi nie ma odpowiednika tego muzeum. Oczywiście w różnych częściach kraju jest wiele miejsc, w których można indywidualnie zapoznać się z każdym z rodzajów zabytków prezentowanych w tym muzeum, ale tylko tutaj wszystkie te drewniane konstrukcje tworzą pełnoprawne zespoły architektoniczne. Ponadto tylko tutaj drewniane zabytki architektury są w całkowicie pierwotnym stanie. W przeciwieństwie do innych starożytnych zabytków ludowej architektury drewnianej zachowanych na Białorusi, tutaj budynki nie są pomalowane na różnorodne kolory nowoczesnymi farbami, stosuje się tutaj tradycyjne materiały do pokrycia dachów, dekoracji wnętrz i na zewnątrz, a nie łupek, metal czy plastyk. Ponadto wnętrza budynków również zostały solidnie przywrócone do ich tradycyjnego stanu i są dostępne do wglądu. Dzięki temu można tu nie tylko szczegółowo zapoznać się ze specyfiką architektury ludowej i dawnego codziennego wiejskiego życia Białorusinów, ale także naprawdę w pełni zanurzyć się w atmosferze odpowiedniej epoki. W tym miejscu musisz się udać, jeśli chcesz dokładnie zrozumieć, jak wyglądały zwykłe białoruskie kościoły i domy w XIX wieku.
Po drugie, teren muzeum jest również pełnoprawnym parkiem przyrodniczo-krajobrazowym. Faktem jest, że oprócz zabytków architektury znajdują się tu również tereny rekreacyjne z ławkami, stołami i huśtawkami, a także kilometry ścieżek rowerowych czy narciarskich. Oprócz tego można tu jeździć konno, zarówno na bryczce latem, jak i na saniach zimą, a nawet latać małym samolotem. W budynku starej, ponad dwustuletniej tawerny znajduje się dziś restauracja z kuchnią narodową, w której można skosztować wielu unikalnych, tradycyjnych dań białoruskich. Nawiasem mówiąc, tawerna muzealna to najstarszy punkt gastronomiczny w kraju. Na terenie muzeum odbywa się wiele różnych świąt, wydarzeń i festiwali, a także regularnie reprodukowane są narodowe rytuały. Ponadto dla turystów i podróżników organizowane są nie tylko tradycyjne wycieczki edukacyjne, ale także wycieczki z elementami interaktywnymi i muzyką na żywo, mobilne misje, edukacyjne kursy mistrzowskie i wiele więcej.
