Indura - to wieś w Grodzieńskim powiecie, Grodzieńskiego obwodu Białorusi. Nazwa wsi Indura najprawdopodobniej pochodzi od starożytnego łacińskiego słowa „Induro”, co oznacza: robić twardym, wzmacniać, stwardnieć. Jeżeli wjeżdżać na wieś Indura od strony Grodna, to pierwszej osobliwością, którą spotkają podróżni na swojej drodze, będzie cerkiew Świętego Aleksandra Newskiego zbudowana w 1881 roku. Dana świątynia staje się pomnikiem architektury 19-go stulecia. Na daną chwilę cerkiew na wsi Indura jest bardzo dobrze odrestaurowana i jest działającej świątynią. Unikatowej właściwością tej cerkwi można nazwać fresk, naniesiony na ołtarzową część świątyni od zewnętrznej strony budynku.
Kontynuując drogę w głąb osiedla, podróżni mogą spotkać idącą osobliwość wsi Indura - a mianowicie rzucony budynek byłej synagogi, początkowo zbudowany w 1885 roku. Synagoga na wsi Indura także staje się pomnikiem architektury 19-go stulecia, ale na daną chwilę ona nie jest wykorzystywana, dlatego stopniowo wali się, chociaż na razie jeszcze ona znajduje się w wystarczająco mocnym stanie. Obiekty takiego typu mogą być nader ciekawi pewnym grupom turystów. Tu, na przykład, można zrobić przeróżne ciekawe twórcze zdjęcia, powłóczyć się po wyludnionym salom i hallom synagogi, poszukać artefaktów dawnych czasów, porozmyślać nad przemijaniem czasu i szybkością jego biegu, a też o nagłych i nieprzewidywalnych zwrotach w historii naszego kraju.
Do słowa, w 1890-ch latach po obliczeniach historyków we danej wsi przeżywało bardziej niż dwa tysiące Żydów, co tworzyło porządku 80% ludności. Dlatego nie zadziwia duża łączna powierzchnia i monumentalność synagogi. Kładła się synagoga na wsi Indura na Synagogalnym placu, gdzie było jeszcze nieco gospodarczych i budynków biurowych, wchodzących z jej w jednolity kompleks. Wznosiła się synagoga na wsi Indura w zgodności ze wszystkimi wymaganiami stawianymi danym typom świątyń. W-pierwszych, zbudowana na najwyższym na tę chwilę miejscu w zaludnionym punkcie. W-drugich, fasada z orientacją na Jerozolimę. W-trzecich, w budynku wystarczająca ilość okien, rozmieszczonych tak, żeby każdy modlący się mógł widzieć niebo. W-czwartych, ma westybul przechodząc przez który wierzące mogli porzucać wszyscy myśli i ziemskie troski. Jeszcze jedna cecha wyróżniająca synagog - zewnętrzne opanowanie przy eleganckim wystroju wewnętrznym, tu także zostało ucieleśnione.
Synagoga na wsi Indura przestała działać jeszcze przed początkiem 1940-ch lat. Po Drugiej Wojnie Światowej była wykorzystywana miejscowym kołchozem jako skład dla nawozów. W ciągu tego czasu był niewiele zmieniony wygląd zewnętrzny synagogi, pojawiły się kilka drewnianych dobudowywań, wnętrze prawie w całości było zniszczone. Do czasu teraźniejszego budynek zostawiony w opustoszeniu. Zewnętrzna warstwa tynku do czasu teraźniejszego jest stracona, co poważnie zmieniło wygląd synagogi i ona stanęła przypominać ruiny. Jednak, niezbędne jest aby zaznaczyć, co starych synagog w Białorusi zachowało się całkiem nie wiele, i większość z nich znajduje się w jeszcze słabszej kondycji. Dlatego synagoga na wsi Indura staje się nader wartościowym obiektem kulturalno-historycznego dziedzictwa kraju.
Następnym obiektem na wsi Indura, który można obejrzeć zanim przejść do podstawowej osobliwości osiedla, pojawiają się kilka budynków, wchodzących wcześniej w folwarczny kompleks, znajdujących się na krańcu wsi. Gospodarstwo o którym idzie mowa zostało wzniesione na wsi Indura w 19-m wieku. Zachowały się folwarczny dom i kilka gospodarczych budów. Ściany gospodarczych budów wykonane z kamienia naturalnego, co nadaje im kształt jakoby dawnych czasów i pewnej wartości. Jednak, na dzisiejszy dzień terytorium byłego folwarcznego kompleksu na wsi Indura szczelnie jest zabudowany przez współczesne prywatne domki. Bardziej tego, chociaż dwór i nie jest odrestaurowany, niemniej jednak, budynek samego folwarcznego domu wyposażony w nowe funkcję pod siedziby ludzkie na kilka mieszkań. Dlatego, w nasz czas, daną architektoniczną wartość w żaden sposób nie można nazwać pełnowartościową turystyczną osobliwością.
No i wreszcie, można przechodzić do oglądania podstawowej osobliwości wsi Indura, której jest kościół Świętej Trójcy, zbudowany w 1815 roku, i rozmieszczony niedaleko od centrum osiedla. Dany kościół - to ważny pomnik architektury 19-go stulecia. Kościół na wsi Indura na daną chwilę znajduje się w dobrym i pięknym stanie, jednak on jeszcze kontynuuje restaurować się i zdążając do idealnego stanu. W kościele Świętej Trójcy na wsi Indura jest przechowywany cudowny obraz Matki Bożej. On jest rozmieszczony na jednym z bocznych ołtarzy. Rozważmy bardziej szczegółowo historię kościoła Świętej Trójcy we wsi Indura.
Pierwsza wzmianka o parafii katolickiej we wsi Indura pochodzi z 1522 roku. Pierwszy drewniany kościół we wsi Indura wzniesiono w latach 1540-ch. Decyzja o budowie nowego kamiennego kościoła, który zastąpi stary drewniany kościół, zapadła w 1815 roku, po zakończeniu wojen napoleońskich w Europie, gdy ludzie mieli nadzieję na długi okres pokoju. Po uzyskaniu pozwolenia na budowę świątyni parafianie zdążyli szybko zbudować nowy kamienny kościół w miejscu starego drewnianego kościoła. Budowa kościoła we wsi Indura została ukończona w tym samym 1815 roku. Jednak dopiero w 1854 roku świątynia została uroczyście konsekrowana pod historycznym tytułem Świętej Trójcy. W 1900 roku ściany kościoła we wsi Indura ozdobiono majestatycznymi freskami.
W drugiej połowie 19-go wieku na terytorium współczesnej Białorusi, która wówczas była częścią Imperium Rosyjskiego, zakazano budowy nowych i znacznej przebudowy istniejących kościołów, którą anulowano dopiero na początku 20-go wieku. Zakaz ten powstał w wyniku stłumienia powstań z 19-go wieku. Po zniesieniu tego zakazu postanowiono przebudować kościół Świętej Trójcy we wsi Indura.
Znacząca restrukturyzacja w stylu eklektycznym z cechami neobaroku i neoklasycyzmu, a także znaczna rozbudowa świątyni we wsi Indura, została przeprowadzona w latach 1904-1907. Potężny transept z małą półkolistą absydą i dwoma małymi nerwami został przybudowany do ołtarzowej części kościoła. Mała kaplica została przybudowana po południowej strony głównej fasady, a trzypiętrowa dzwonnica została przybudowana po północnej strony głównej fasady. Fasada główna została również ozdobiona potężnym, doryckim portykiem z wysokim poddaszem, dużym łukowym otworem i kilkoma kolumnami. Postacie świętych umieszczono w łukowych niszach fasady.
Jednocześnie wnętrze kościoła we wsi Indura zostało ozdobione trzema drewnianymi ołtarzami ze złoconymi elementami w stylu późnego klasycyzmu. W lewym ołtarzu bocznym znajduje się ikona Matki Bożej. Jest to najstarsza ikona świątyni, pochodzi z 17-go wieku. Metalowa rama i ubrania na ikonie zostali wykonane w 1700 roku. Ta ikona jest czczona jako cudowna, o czym świadczą liczne prezenty wiszące obok niej.
Barokowe organy z 19-go wieku są zainstalowane w kościele. Te organy w naszych czasach pozostają ważne i działające. Na dzwonnicy są trzy dzwony. Jeden z dzwonów powstał w 17-m wieku, drugi w 18-m wieku, a trzeci dzwon został odlany w 19-m wieku. Teren wokół kościoła otoczony jest płotem wykonanym z kamienia naturalnego z 19-go wieku.
W latach 1905-1909 we wsi Indura działał kobiecy dom klasztorny. Siostry monitorowały czystość i porządek w kościele, dekorowały kościół, pomagały osobom starszym, uczyły w szkole i prowadziły lekcje religii z dorosłymi i dziećmi. W latach 1990-ch dom został odnowiony, a więc teraz zakonnice znów pracują w kościele.
Kościół Świętej Trójcy we wsi Indura nigdy nie został zamknięty. Pomimo licznych represji wobec kapłanów świątynia pozostawała aktywna w czasie wojny i w okresie sowieckim. W drugiej połowie 20-go wieku jezuiccy mnisi pracowali tu nawet jako kapłani - jest to jedyny taki przypadek w BSSR. Należy jednak wspomnieć, że w latach 1978-1984 w parafii nie było stałego kapłana, ale nawet w tym czasie kościół pozostawał otwarty dla wierzących, odprawiano nabożeństwa w ważne święta z udziałem przybyłych kapłanów.
Chociaż kościół Świętej Trójcy w wiosce Indura nie był zamknięty w czasach radzieckich, nie dokonano tu jednak poważnych napraw. W rezultacie pod koniec 20-go wieku świątynia wymagała już renowacji i naprawy. A od 1984 roku, wraz z pojawieniem się nowego księdza w parafii, stopniowo zaczął się okres odnowy i renowacji kościoła. W tym samym czasie rozpoczęto prace nad dekoracją terenu wokół kościoła. Do tej pory kościół Świętej Trójcy we wsi Indura i okoliczny teren są w doskonałym stanie, ale prace nad dalszym dekorowaniem świątyni i kształtowaniem krajobrazu nie kończą się tutaj.
Kościół Świętej Trójcy wystarczająco nietypowy dla Białorusi i bardzo piękny. Według licznych subiektywnych ocen ten kościół wchodzi w trójkę najpiękniejszych kościołów Białorusi (obok z kościołami we wsiach Gerwiaty i Soły). Na tym to i polegają jego główna wartość i powab w oczach turystów i podróżnych. Terytorium naokoło kościoła urządzane pod budowę samej świątyni, też bardzo pięknie, niezwykle, ciekawie i ze smakiem. Tu są różne posągi, rosną rzadkie rośliny. U wielu turystów i podróżnych przy odwiedzinach kościoła na wsi Indura powstaje wrażenie jakoby w jakiś cudowny sposób zostali przeniesieni gdzieś we Włochy. Niewątpliwie, że kościół na wsi Indura staje się bardzo wartościowym kulturalno-historycznym pomnikiem i ważną osobliwością Białorusi.
Także koniecznie trzeba wspomnieć, że wieś Indura wystarczająco duża i rozmieszczona w regionie z dużą gęstością ciekawych osobliwości. Do żalu, w samej wsi nie ma obiektów jakiegokolwiek konkretnego turystycznego serwisu, jednak tu są wszystkie elementy podstawowej infrastruktury. Dlatego podróżni i turyści mogą znaleźć tu wszystko niezbędne w drodze. We wsi starcza wiele osobliwości na dowolny smak, a w porównywalnie niedużym promieniu od wsi Indura można znaleźć jeszcze wiele innych godnych uwagi obiektów, żeby ciekawie spędzić cały dzień. Po wszystkim tym przyczynom wieś Indura staje się nader pociągającym kierunkiem do podróży turystycznych po Białorusi.
